آبله میمون چیست؟ بیماری، انتقال، پیشگیری و درمان

آبله میمون یک بیماری عفونی ویروسی است که از طریق تماس نزدیک با حیوانات آلوده یا افراد مبتلا منتقل می‌شود. این بیماری به طور معمول در مناطق گرمسیری آفریقا مشاهده می‌شد، اما در سال‌های اخیر شیوع آن در سایر نقاط جهان افزایش یافته است. در این مقاله از مجله سلام یار، به بررسی جامع این بیماری، علائم، راه‌های انتقال، روش‌های پیشگیری و درمان آن می‌پردازیم.

آبله میمون چیست؟

آبله میمون یک بیماری ویروسی است که به خانواده ویروس واریسلا زوستر تعلق دارد؛ همان ویروسی که باعث بیماری آبله مرغان می‌شود. این بیماری معمولاً خفیف است و به خودی خود بهبود می‌یابد، اما می‌تواند در برخی افراد، به ویژه افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، جدی باشد.

علائم آبله میمون

علائم آبله میمون معمولاً یک تا دو هفته پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ظاهر می‌شوند و شامل موارد زیر هستند:

• تب: اولین و شایع‌ترین علامت آبله میمون است.
• سردرد: درد شدید در ناحیه سر
• درد عضلانی: احساس درد و کوفتگی در عضلات بدن
• لنفادنوپاتی: تورم غدد لنفاوی، به ویژه در ناحیه کشاله ران، زیر بغل یا پشت گردن
• خستگی: احساس خستگی مفرط
• درد کمر
• لرز

پیشنهاد سلام یار: ویروس ام پاکس چیست؟

چند روز پس از ظهور علائم اولیه، بثورات پوستی شروع به ظاهر شدن می‌کنند. این بثورات به صورت مراحل زیر پیشرفت می‌کنند:

• لکه‌های قرمز: ابتدا لکه‌های قرمز کوچکی روی پوست ظاهر می‌شود.
• پاپول: لکه‌ها به برجستگی‌های سفت و قرمز تبدیل می‌شوند.
• وزیکول: برجستگی‌ها به تاول‌های پر از مایع تبدیل می‌شوند.
• پوستک: تاول‌ها خشک شده و تبدیل به پوسته می‌شوند.
• زخم: پس از افتادن پوسته‌ها، زخم‌هایی روی پوست باقی می‌ماند که به تدریج بهبود می‌یابد.

راه‌های انتقال آبله میمون

آبله میمون از طریق تماس مستقیم با ضایعات پوستی فرد آلوده، مایعات بدن، قطرات تنفسی، یا اشیاء آلوده به ویروس منتقل می‌شود. همچنین، تماس با حیوانات آلوده مانند جوندگان و نخستی‌ها می‌تواند باعث انتقال بیماری شود.

گروه‌های پرخطر

• افرادی که با حیوانات آلوده تماس مستقیم دارند.
• کارکنان بهداشتی که با بیماران مبتلا به آبله میمون در تماس هستند.
• افرادی که با افراد مبتلا به آبله میمون تماس نزدیک دارند.
• افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند.

تشخیص آبله میمون

تشخیص آبله میمون بر اساس علائم بالینی، سابقه تماس با فرد یا حیوان آلوده و نتایج آزمایشگاهی انجام می‌شود. آزمایش‌های تشخیصی شامل نمونه‌برداری از ضایعات پوستی و بررسی آن در آزمایشگاه است.

درمان آبله میمون

در حال حاضر، درمان خاصی برای آبله میمون وجود ندارد. درمان بیشتر بر روی تسکین علائم و جلوگیری از عوارض تمرکز دارد. درمان‌های حمایتی شامل موارد زیر است:

• استراحت: استراحت کافی به بدن کمک می‌کند تا با بیماری مقابله کند.
• هیدراتاسیون: نوشیدن مایعات فراوان برای جلوگیری از کم‌آبی بدن.
• داروهای ضد تب: برای کاهش تب و درد.
• داروهای ضد ویروسی: در برخی موارد، ممکن است داروهای ضد ویروسی تجویز شود.

پیشگیری از آبله میمون

• اجتناب از تماس با حیوانات آلوده: از تماس مستقیم با حیوانات وحشی، به ویژه در مناطق اندمیک، خودداری کنید.
• شستن دست‌ها: به طور مرتب دست‌های خود را با آب و صابون بشویید، به ویژه پس از تماس با افراد یا سطوح آلوده.
• استفاده از وسایل شخصی: از استفاده مشترک از وسایل شخصی مانند حوله، لباس و ظروف با افراد مبتلا به آبله میمون خودداری کنید.
• استفاده از ماسک: در مکان‌های عمومی و شلوغ، استفاده از ماسک می‌تواند به کاهش خطر انتقال ویروس کمک کند.
• واکسیناسیون: واکسن آبله می‌تواند تا ۸۵ درصد از ابتلا به آبله میمون پیشگیری کند.

پیشنهاد سلام یار: راه کارهای مقابله با ضعف بدن

عوارض آبله میمون

در اکثر موارد، آبله میمون به صورت خود به خود بهبود می‌یابد. با این حال، در برخی موارد، عوارضی مانند عفونت‌های باکتریایی ثانویه، التهاب مغز و پنومونی ممکن است رخ دهد.

پیش‌آگهی بیماری

بیشتر افراد مبتلا به آبله میمون به طور کامل بهبود می‌یابند. با این حال، افراد با سیستم ایمنی ضعیف، کودکان و زنان باردار ممکن است در معرض خطر عوارض جدی‌تر باشند.

سخن پایانی

آبله میمون یک بیماری ویروسی است که می‌تواند از طریق تماس نزدیک با افراد یا حیوانات آلوده منتقل شود. با رعایت بهداشت فردی، اجتناب از تماس با حیوانات آلوده و واکسیناسیون، می‌توان از ابتلا به این بیماری پیشگیری کرد. در صورت مشاهده علائم بیماری، باید به پزشک مراجعه کرد تا تشخیص و درمان مناسب انجام شود.